Inco, Linda en Laila naar Edam.

Als een zoutzak zat Laila in een gebogen op Bandiet. Diep verscholen tussen zijn weelderige lange manen.

Ze snoof zijn geur en streelde zijn pels terwijl ze voor sukkelden in een stapje. Haar blik stond op oneindig en een eind verderop reed haar lieve zus. Ze zag hoe ze haar paard aanspoorde in een daverende galop maar Laila haar benen weigeren dienst. De denkt aan Noireaud, de vader van haar vlekjes boef. En.. haar eigen vader die op dit moment weer op zijn rug zou zitten. Zonder rusten terug naar Frankrijk. Met een gezicht vertrokken van pijn richt ze zich op. Het incident voor de kerk, na de beruchte doop is haar niet echt goed gevallen.

Het paard dat haar omver stootte kneusde enkele van haar ribben en haar hoofd bonkte nog altijd van de pijn. Het meisje dat ze bij haar gevonden hadden had het alles niet overleefd. En later had Laila gehoord dat ook de Hochmeister het leven achter zich had gelaten om verder te trekken. Ze kon het nog altijd niet bevatten. Wat er gebeurde en wat er gebeurd was. Wat ze enkel wist was dat ze grote dankbaarheid koesterde voor de graaf en gravin die haar vader in vertrouwen had genomen.

Ze schaamde zich, tijdens het incident voor de kathedraal dacht ze niet na. Ze was egoïstisch geweest. Wat had er wel niet allemaal met haar kunnen gebeuren. Die vent was minstens 3 koppen groter geweest dan zij. Wanneer een onbekende held haar leven niet had gered, dan was ze er misschien wel helemaal niet meer geweest. Ze had helemaal niet na gedacht wie ze achter zou laten als ze het meisje zou redden en de dood vond. En haar zus, ze had niet op haar zus gepast. Ze was haar uit het oog verloren.

Alsof ze al niet krom genoeg zat zakte Laila nog iets dieper in elkaar om zich vervolgend met een kreetje van pijn weer op te richten. Dat ze al op het paard gekomen was vond ze een wonder. Verder genazen haar wonden, enkel haar hart bleef dodelijk gekwetst achter leren corset kloppen.

Ze keek omlaag naar het donker leren corset, haar nieuwe witte blouse en de prachtige blauwe rok. Haar kleren van de doop, die ze met zo veel liefde keek op keer even had aangepast. Zo trots was ze geweest. Haar witte blouse zal onder het vuil en er liep over haar rug een lange, brede, donker rode streep. Ook langs haar hals zat deze vlek. De rok was gescheurd en zou enkel nog gebruikt kunnen worden voor hard werk op haar veldje of als het dames kleed voor een plezier vrouwe. Beide kleding stukken had Laila in een houten kist gestopt welke ze veilig weg had geborgen.

Het leren corsetje had ze nu weer aan, zo zou ze nooit vergeten welke risico's ze had gelopen die dag, en wat er gebeurd was. Nooit zou ze dat meisje vergeten en haar moeder en nooit de dood van de Hochmeister.

Bandiet briest en stampt en Laila ontwaakt uit haar overpeinzingen.

Wat is er nu kereltje? Gaat het je niet snel genoeg? fluistert ze het paard liefkozend toe.

Als antwoord gooit deze zijn hoofd omhoog en schud zijn manen. Glimlachend slaat Laila het gade en de pijn negerende zet ze hem aan tot een klein drafje want in de verte zag ze haar zus staan en doemde het immense kasteel op. Met de grootste kracht inspanning hield ze hem in en toen greep ze een pluk manen vast. Ze liet de teugels vieren en zorgde dat ze geen kracht hoefde te zetten op haar ribben door haar knieen stevig tegen het zadel te drukken en zich zo omhoog te zetten. Bandiet stiet een heftig gebrul uit en stormt op Harlequin af. Hij hangt erg aan het diertje dat Linda gered had maar voor Vosje was deze beer nogal angstig. En lachend ziet ze hoe hij opzij springt wanneer ook deze hem blaffend komt begroeten.

Zus, wil je me helpen? vraagt ze met een vertrokken gezicht terwijl Bandiet staat te trappelen

Het op en af stappen gaat nog niet zo soepel en hij staat vreselijk te springen.

Laila wacht nog altijd op de hulp van haar zuster die zo te zien te druk is met haar hondje en Harlequin. Plots staat Bandiet strak gespannen, zijn oren gespitst en zijn neusgaten gesperd. Wat hij hoorde had Laila ook gehoord.

Een kreet, of meer een soort.. brul deed een groep vogels opschrikken vanuit de boom toppen van het bos dat naast de oprijlaan verder weg liep dan het oog liet zien. Tussen de bomen was niets te zien dan de mist op de plekken waar de prille ochtend zon nog niet gekomen was.

De koude rillingen liepen omlaag langs de rug van Laila en Bandiet nam haar nervositeit over. Hij begon te dribbelen en gooide met zijn hoofd. Haar hakken streng in zijn flanken drukkend maande ze hem tot kalmte maar zijn oren en ogen verlieten de bomen niet.

Hoorde je dat? Dat klonk precies als een beest.. of iemand met pijn..

Bezorgd kijkt ze naar de bos rand en terwijl Bandiet zijn voorbenen de lucht in gooit sterft ook de echo van de kreet weg. De vogels zijn weer neer gestreken en de mist hangt nog altijd tussen de bomen.

Houd eens op jij! Vlegel. Spreekt ze het paard streng toe, dat zich overgeeft en met al zijn spieren gespannen, naar de bosrand blijft kijken.

Eindelijk kwam Linda op haar af nadat ze klaar was met haar hondje en ze wilde net haar arm over Linda haar schouder heen leggen toen ze ineens een soort van sprong van schrik maakte en weer weg liep waardoor Laila haast haar evenwicht verloor.

Ze hijst haar eigen terug in het zadel en dit net op tijd. Vosje schiet er als een pijl uit een boog vandoor en het zwervertje stuift tussen de varens door het bos in. Linda klimt in een soort paniek aanval op Harlequin en begint ineens te lachen.

Verontwaardigd kijkt Laila haar aan.

He zeg?! Ga je me nu nog eens helpen of hoe zit het?

Ze is nauwelijks uitgesproken of Bandiet maakt een soort rare bokkensprong omdat hij schrok van de voortrazende en luid keffend Vos hondje. Driftig dribbelt hij er vandoor en land met een grote sprong achter een boomstam.

Whoooo Diet! Hou op zenuwpees!

Laila krijgt het niet voor elkaar om de totaal panische hengst tot stilte te manen en ineens ziet ze een stukje verderop een jonge man in het gras liggen die ze in een vlaag herkent als de zoon van vrouwe Pippa en heer Raboude zonder shirt... Veel tijd krijgt Laila niet om haar ogen uit te kijken.

Het hondje blijft blaffen en ook de grote hond van Eduard komt in beweging maar gek genoeg lijkt Bandiet alleen aangespoord te worden door het gekef van het voort rennende vosje.

Schokkend en steigerend blijft het ros staan en hij springt van schrik wat opzij. Een paar meter verderop ziet ze hoe de jongen zich opricht. Vergeefs probeert ze het paard te stoppen maar deze stuift recht op het heerschap af. De leidsels hangen los en Laila slaat haar armen voor haar gezicht als de takken haar in haar gezicht striemen. Bandiet neemt een sprong en komt achter de jongen, een paar bomen verder, tot stilstand. Zonder Laila.

Met een, gelukkig niet zo harde klap valt ze op de grond half over de jonge heer heen. Even voelt ze hoe haar ribben protesteren maar door alle adrenaline voelt ze de pijn niet. Suf opent ze haar ogen en krabbelt van het heerschap af.

Ehm.. goedemorgen beantwoord ze zijn vragende blik opgewekt.
Pardon voor de.. Ze probeert ze juiste woorden te vinden en glimlacht dan
Aanvaring.

Ze heeft een blos van inspanning en spanning op haar gezicht staan

Uhmmm Goedemorgen Laila..
Ik hoop dat dit je normale manier van begroeten is... ik denk niet dat ik je dan heel vaak wil zien hoor..

Als de zus van Inco's verloofde verwacht ik dat hij het afstappen van een paard wel heeft bij gebracht.


Oh wel, ik kan U verzekeren dat mijn rij kunsten ver boven de jouwe uit zullen stijgen.
Laila kan het niet helpen te grinniken.

Nu voelt ze toch dat haar lichaam haar de val niet in dank afneemt en met een verbeten gezicht slaat ze haar armen om haar middel. Vlug trekt ze haar gezicht uit de plooi en ze loopt met enige moeite terug naar Bandiet die nu volkomen stil staat en loom voor zich uit kijkt. Hij oren slap opzij hangend en zijn oogleden half gesloten. Zelfs ziet ze hoe hij zijn hoefje in de slaapstand heeft staan. Ze kan niet geloven dat ditzelfde dier zojuist dol panisch over een mens heen is gesprongen, bang voor een hondje niet groter dan zijn hoofd!

Ze trekt het dier aan zijn leidsels en hij spitst zijn oren om haar te begroeten. Nors bromt Laila wat tegen het dier en verschrikt ziet ze dat haar complete rok onder het stof zit. Zuchtend draait ze zich naar zijn zadel en probeert zich er weer op te hijsen. In lopen had ze nu niet zo heel veel zin, haar ribben deden pijn en haar hoofd bonkte.



Zeg linda Zegt ze tussen al haar inspanningen door.
Die uit de kluiten gewassen otter was toch zeker niet dat woeste beertje waar je bang voor was? Die Marcus?

Met de grootst mogelijke kracht inspanningen trekt ze zich op aan het zadel en halverwege blijft ze even hangen. Bandiet kijkt verdwaasd om en dribbelt wat.

Who diet, even wachten.
Met een rooie kop gaat Laila omhoog zitten. Triomfantelijk kijkt ze op het stel neer.

Nou nu zou ik wel een kopje thee lusten.
Zegt ze vrolijk, alsof er niets aan de hand is.

Met argusogen bekijkt ze wat Marcus gaat doen, maar die lijkt het drukker met Vosje te hebben. Laila roept haar wat toe maar ze, heeft haar aandacht op Marcus en komt niet helemaal door. Plots schiet Bandiet ervan door, maar voor ze kan reageren ziet ze hem een sprong maken en haar zus van hem af gleiden. Als ze haar ziet vallen doet ze haar ogen dicht, dat moet pijn doen. Als ze haar ogen open ziet ze dat de landing allerzins hard geweest moet zijn. Ze ziet haar zuster boven op Ed liggen. Ze kan een lach niet onderdrukken. Tuurlijk Laila weer, denkt ze. ALs dan Ed Laila staande helpt hoort hij haar wat toe roepen over Inco.

Inco, hmm goede vraag Ed. Voor ik Harlequin de sporen gaf was hij daar nog. Denk dat hij dus ergens verderop, op de laan rond... zwerft.

Laila stapt ondertussen terug op Bandiet en ziet haar verbeten gezicht van de pijn.

Laila, gaat het wel? Je ziet wat bleekjes.

Laila neemt geen acht op haar bezorgdheid en veranderd van onderwerp door over een uit de kluiten gewassen otter te spreken. Even begrijpt ze niet waar ze het over heeft. Dan kijkt ze verschrikt, Marcus!

Ed, we het moeten toch eens over die... -ze wacht even en gebruikt de woorden van Laila- uit de kluiten gewassen otter van je hebben. Nu ik hier vaak rond zal lopen, zullen Marcus en ik vriendjes moeten worden. Of.. je moet hem uit mijn buurt houden. Zeg het maar.

Ze kijkt naar Eduard met een ondeugende blik en wacht zijn reactie af.

Linda draait Harlequin om en ze kijkt haar vragend aan. Laila glimlacht naar haar.

Nou kom op dan, het leven is te kort om te rusten. Daar hebben we straks alle tijd voor. Zal ik je vader wel eens vertellen, rust hoort verstoord te worden behalve als men het eeuwig doet!

Laila grinnikt om de woorden van haar zus en ze kijkt opzij naar Eduard, dan klopt ze op de kont van Bandiet.

Hop hop? Vragend kijkt ze Eduard aan

Zeg Ed, waarom ga je niet bij Laila achterop? Ze kan wel wat extra steun gebruiken nu, haar ribben zijn nog niet genezen na het vreselijke voorval na onze doop. En nu ze daarnet weer een val gemaakt heeft..
Eduard kijkt op naar Linda en realiseert zich dat hij het hop hop voorval niet goed heeft begrepen.
Ze had vast bedoeld om bij haar op het paard te komen zitten.
Hij wijst naar de opdoemende kasteelmuur... Nog een paar passen Lin en we zijn er al...

Rustig pakt hij de teugels van het paard van Laila en laat het dier aan zijn hand snuffelen. Hij heeft altijd al goed met de dieren om kunnen gaan, het lijkt nu al niet anders te zijn.
Als ze iets verder zijn gelopen kijkt hij of hij zijn ouders toevallig al ziet staan.
Zijn vaders werkkamer heeft een goed uitzicht op de toegangsweg. Als hij niet opgenomen is door een of andere nieuwe kaart zal hij hen al hebben kunnen zien aankomen.