Een nieuwe bewoner op Edam.

Vroeg in de morgen was Linda al in de tuin van Edam te vinden. Ze had een groot stuk gras gereserveerd. Gewapend met palen, planken, nagels en een hamer stond ze op dat stuk grond. Dit was belangrijk voor haar en de gene voor wie ze zo druk was, verdiende het beste plekje op Edam. Ze had pap, Moustache en Eduard al vaak bezig gezien in hun werkplaats. Zo moeilijk kon het toch niet zijn? Ze begon met het graven van een gat waar een paal moest komen te staan. De grond was vrij hard, maar uiteindelijk behaalde ze volgens haar de juiste diepte. Met het zweet op haar voorhoofd tilde ze de eerste paal in het gat en vulde hem terug met zand. Toen ze het goed aangestampt had stond de paal scheef. Hmm, zal wel goed komen als de planken er tegen komen, dacht ze. Vrolijk fluitend ging ze verder met de overige palen zodat er uiteindelijk een scheef geraamte stond. Van een afstandje stond ze er naar te kijken en fronste even bij het aanblik wat ze had. Maar haalde vervolgens haar schouders op. Straks maar aan de planken beginnen. Van het graven had ze trek gekregen, dus pakte ze haar boterhammetjes en ging in het gras zitten eten.

Pygaer was aan het wandelen in de tuinen van dit prachtig kasteel. Hij was altijd al een liefhebber van de natuur geweest en genoot van het groen van de bomen, van de prachtige bloemen en van het gezang van de vogels.

Op een zeker ogenblik ging hij op een boomstronk zitten en begon na te denken over wat er allemaal gebeurd was de laatste tijd: sommige zaken waren leuk: de terugkeer van Inco en de blijdschap van Linda, het mooie nieuws van de verloving van Laila en Chris, zijn nieuwe benoeming in de raad van Savoie...

Andere nieuwtjes waren dan weer minder leuk, zelfs onbegrijpelijk: de plotse terugkeer van Fleur, haar vaag antwoord op zijn brief...en haar terugkeer naar het klooster. Ze was de eerste keer vertrokken voor 2 maanden, was teruggekomen gedurende een dag, was terug in het klooster gedoken voor 2 maanden en 26 dagen, terug uitgekomen voor een dag of twee...en nu terug in het klooster, alleen Jah wist voor hoelang

Pygaer zuchtte: hoe lang zou dit nog duren...Hier moest een einde aan komen.

Hij liet zijn blik over het landschap glijden...In de verte hoorde hij mensen aan het werk en begon zachtjes te lachen: "Life goes on..."zouden de Engelse zeggen....

"Tja, het leven gaat inderdaad voort...er ligt mij niets anders op dan zelf alles in handen te nemen. Maar eerst de meisjes, zij moeten niet boeten voor iets dat ze niet gedaan hebben" dacht hij

Zijn besluit stond vast: eerst linda en laila en daarna hij.

Het geklop, dat trouwens niet zo ver leek te zijn, was gestopt en de wind bracht hem het geluid van een vrouwenstem, een stem dat hij meende te herkennen.

Hij stond op en wandelde in de richting van de stem. Al vlug zag hij twee dames in de verte: eentje zat voor een soort wankele constructie en was aan het eten terwijl de andere haar aansprak. Het was haar stem dat de bries hem had laten horen

Pygaer lachtte even: al leken ze niet echt op mekaar, die twee meiden waren zoals twee handen op een buik: Linda en Laila waren echte zusters in alle termen van het woord

Pygaer liep om en dook een stukje bos in terwijl Laila naast haar zuster was gaan zitten.

Pygaer sloop dichterbij...ging juist achter hen staan en legde dan opeens zijn handen op de schouders van zijn dochters.

'Wel, wel, wat is hier gaande, zijn jullie het woud aan het afbreken?' zei hij al lachende, met een trotse blik in zijn ogen...

"Mijn dochters, de houtakkers...dag lieverds, wat zijn jullie bezig?". Steeds lachend keek hij hen aan

Nog na peinsend waarom die palen niet zo recht wilden staan, werd ze verrast door haar zusje die met een slaperig, chagrijnig hoofd op haar af kwam. Ze moest er wat om lachen en wist meteen dat ze haar wakker gemaakt had met haar gehamer en dergelijke. Ze vergat even de gammele contructie voor Meike en was opgelucht toen ze lachend naast haar neerplofte en niet zo boos meer leek te zijn. Vervolgens omhelste ze haar zus. De restjes brood voerde ze langzaam op aan Vosje en vertelde over het overlijden van Leonarde en dat zij voor zijn geliefde geit Meike wilde zorgen nu hij niet meer onder ons was. Ze kon gewoon weg niet toezien hoe ze door een een of andere boer gekocht werd en niet de respect kreeg die Leonarde altijd voor haar had. Meike betekende heel veel voor hem, misschien nog wel meer dan zij ooit voor hem betekende, maar ondanks dat en met het feit dat ze nu gelukkiger was dan ooit, wilde ze dit nog voor hem betekenen. Meike zou hier komen hoe dan ook.

Maar ja, zus ik ben geen schrijnwerker zoals je kunt zien. Ik vraag me af hoe ik ooit een degelijk onderkomen voor Meike krijg.

Plotseling was daar een lichte druk op haar schouder, gevolgd door een bekende stem. En haar gezicht begon te stralen. Moustache, en hij is schrijnwerker! Ze draaide zich half om en klampte zich rond zijn benen. Even moest ze denken aan vroeger, toen ze als klein meisje ook altijd zijn benen knuffelde..

Moustache! Je komt als geroepen! Ha, het woud afbreken.. erg leuk hoor!

En grijnsde naar hem hem. Ze wist precies wat te zeggen om hem in zijn hart te raken.

Ik leer om schrijnwerker te worden, maar ik heb niet echt een goede leermeester gevonden om me het te leren.

Vervolgens keek ze hem met smeekende ogen en haar allerliefste lach aan.