Een tante op bezoek.

Grootte passen in galop maakt het paard Harlequin richting de poort van Kasteel Oosterhout. De afgelopen weken had Linda het nog nooit zo druk gehad. Het lange verblijf op de eilanden waren abrupt afgebroken, toen ze brieven uit elke windrichting van de aarde had ontvangen. Eerst het bericht dat haar tante was overleden. Daarna Kathryn die met het treurige bericht kwam van het overlijden van Eduard. Het waren treurige berichten, die haar terug naar huis hadden bevolen. Ook had ze een brief van haar vader uit het verre Savoie, waar ze naar dit bezoek meteen naar toe zou gaan was een noodzaak geweest om weer de spreekwoordelijke reisschoenen aan te trekken. Er waren enkele problemen ontstaan omtrend bepaalde zaken en ze moest in het land aanwezig zijn om zaken op orde te stellen. Drukte allom dus. Gelukkig was er ook goed nieuws. Haar zusje was bevallen een tweeling. Ze kon het amper geloven toen het bericht haar bereikte. Was het werkelijk? Haar zusje op wie ze zo trots was en die ze verschikkelijk miste was moeder geworden.

De kasteelmuren kwamen in zicht en ze minderde vaart. Stapvoets ging ze verder naar de poort. Met een diepe zucht kwam ze tot een halt voor de zware deuren en bleef zo een tijdje op de rug van haar paard. Haar gedachten gingen terug naar de tijd dat zij en Laila zelf nog kinderen waren. Ze moest toegeven ondanks dat hun jeugd niet altijd even goed was, waren de momenten samen met haar zusje wel de meest fijne. Ze zwaaide haar been over het hoofd van het paard en gleed met een sprongetje van de kale rug van Harlequin waarna ze heb dankbaar op zijn hals klopte. Met Harlequin aan de teugels liep ze op de poort af en bonsde een paar keer flink stevig op de houten deuren.

Linda Christelle de Bouvignes, meld zich aan de poorten van kasteel Oosterhout! Ik kom mijn zwager en zuster bezoeken, voor het heugdelijke feit dat zij de ouders zijn geworden van een tweeling! Open de poort! Riep ze hard en geduldig bleef ze wachten tot de poort geopend werd.

Het was vandaag een heuglijke dag in Oosterhout. De poortwachter was blij voor zijn heer dat hij wederom vader was geworden van een tweeling en wenste hem dan ook alle geluk. Hijzelf had vandaag, net zoals altijd, weer dienst aan de poort. Het was na de terugkomst van zijn heer nog redelijk rustig gebleven, maar nu kwam er dan toch wat beweging in. Een eenzame ruiter kwam aan bij de poort en bonsde hevig aan. Rustig wandelde hij naar de poort en deed deze een beetje open, waarna hij naar buiten stapte en de vrouw aankeek.

Een beetje wantrouwig keek hij de vrouw aan die zich had gemeld als Linda de Bouvignes, de zus van Laila. Hij sprak haar voorzichtig aan op een serieuze toon. Vrouwe de Bouvignes, ikzelf heb net als velen gehoord van uw wandaden in het Graafschap Holland. Ik zou eigenlijk ik weet niet wat moeten doen, maar gezien uw familiebanden met mijn heer en zijn gade moet ik u vandaag toegang verlenen. Ik hou u echter in het oog. Ik denk niet dat mijn heer het aangenaam zou vinden als u dingen zou uitspoken in zijn kasteel, ookal bent u dan nog familie. Voor ik u binnenlaat wil ik u dan ook verzoeken uw wapens aan mij af te geven, voor de veiligheid.

De man keek nog altijd wantrouwig naar de vrouw, alsof hij verwachtte dat ze ter plekke een debat zou aangaan over wat hij allemaal gezegd had, of nog erger, dat ze hier ter plekke een gevecht zou willen beginnen. Hij wachtte rustig af en hoopte dat ze gewoon haar wapens af zou geven.

Linda trok een wenkbrouw op toen de wacht om de deur van de toegangspoort keek. Met een stalen gezicht keek ze hem aan, maar een ieder die haar goed kende zou de twinkeling in haar ogen zien van het plezier dat ze had. Wat een schijtluis, dacht ze bij zichzelf. Zijn antwoord had ze wel verwacht, al zou ze nooit het huis van haar naasten onteren. Eerder zou ze zij aan zij met ze vechten voor de verdeding van hun eigendommen, moest dat nodig zijn. Toen hij uitgesproken was knikte ze kill naar de wachter en trok als eerst haar zwaard uit de schede en gooide het voor zijn voeten. Wees er voorzichtig mee, ze heeft voor mij meer waarde dan het ijzer waar ze van gemaakt is. Riep ze hem toe. Daarna zakte ze licht door haar knieën en trok uit elke laars een dolk. Ook deze wierp ze de poortwachter toe. Als laatse trok ze een kleinere steekdolk tussen haar buste vandaan, die in haar corset gestoken was. Ze knikte naar de poortwachter en opende haar mantel en draaide een keer rond, om hem te overtuigen dat dat alles was. Ze bleef hem met een stalen gezicht aankijken toen ze weer in de richting van de poort stond. Maar ze moest stiekem wel een beetje lachen om de wachter, terwijl ze Harlequin gerustellend op zijn hals klopte. Hij begon wat ongeduldig te drentelen, van het lange wachten.

De poortwachter keek met een even harde blik naar de vrouw als zij net naar hem had gedaan. Alsof hij zelf niet wist dat hij goed zorg moest dragen voor de spullen van de bezoekers, ookal was het dan nog iemand als haar. Ze zou beter niet met haar zwaard smijten en het op de grond gooien, dan zou het veel beter af zijn. Maar nee, in plaats van het te geven gaat ze nog zeggen dat hij er voorzichtig mee moet zijn. Ongelooflijk dit soort mensen.

Toen ze zich een keer omdraaide en haar mantel open deed om te laten zien dat ze geen wapens meer had, keek de wachter nog eens goed. Als je al zoveel dolken op zak hebt, kon het altijd zijn dat je er nog een bij had, maar dat leek niet zo direct het geval. Hij pakte de wapens op, legde ze veilig aan de kant en opende de poort helemaal.

U mag doorgaan. Zei hij koeltjes, terwijl hij haar zoveel mogelijk trachtte in het oog te houden. Uw paard zal door een stalknecht worden aangenomen en daarna mag u zich naar de ridderzaal begeven, alwaar mijn heer zich bevindt.