De komst van een onbekende Bekende.

Posts : 6

Zijn voeten slenterden over een prachtig bijgehouden pad, de net nieuwe laarzen kraakten als nieuw leer betaamt. Zijn schouders hingen naar beneden en een droevig liedje neuriënd slenterde deze onbekende voort. Hij zuchtte en zette zijn rechter voet neer waarna meteen zijn linkervoet volgde en zo stap voor stap liep hij verder zijn stappen aanpassend aan de melodie van de wereld. Langzaam uit de verte kwam een dreunend geluid steeds 2 harde klappen op de grond en de vreemdeling glimlachte zijn voetstappen aanpassend aan het ritme van deze prachtige natuurlijke galop, het paard was zwaar beladen, dat kon immers zelfs een dove horen.
Het paard passeerde hem en opkekend naar het paard sukkelde hij verder, inderdaad zoals hij al wist was het paard zwaar beladen.
Er zat een behoorlijk gierige koopman op het paard, overal had hij potjes en pannetjes aan weten vast te maken en de onbekende verwonderde zich over de uiterst grote kracht van het paard om toch zo hard te rijden met deze last op zijn rug. Niet oplettend en verward in hersenspinsels over wat er zou volgen stapte hij in een kuil op de weg en verzwikte daarbij een al slechte enkel, die net aan de beterende hand was van een eerder voorval dat veel leek op deze.
Hij stopte zoog neer op de eerste de beste steen en deed zijn net nieuwe laars uit en vloekte
God verdomt mij!
Wat rond kijkend om de steen vond hij wat hij zocht een groot blad met nog een paar druppels erop. Inmiddels vervloekte hij zichzelf weer, ditmaal binnensmonds, om de enige reden dat hij eerder had moeten vertrekken en gewoon door de vroege regen had door moeten lopen in plaats van te blijven schuilen. Hij nam het zichzelf kwalijk, als hij eerder was vertrokken, had hij dit niet meegemaakt en was zijn enkel nog gewoon heel.
Na deze tirade die hij in zijn hoofd hield tegen zichzelf stond hij op en hobbelde naar een dichtbij staande boom hiervan kapte hij een stok af die vanaf zijn oksel naar zijn voet reikte.
De stok stevig vast pakkend begon hij door te strompelen er pas na enkele meters achterkomend dat hij zijn laars was vergeten, die ene gloednieuwe laars.
Verderop aan de weg zag hij een kasteel en uit pure koppigheid koos hij ervoor zijn laars te laten liggen en door te lopen naar het kasteel.

Subject: Re: De komst van een onbekende Bekende. Tue Sep 14, 2010 6:45 am

In de vroege ochtend was ze te paard vertrokken richting de stad om wat boodschappen van de markt te halen. Ondanks de regen was het druk geweest op de markt de koopmannen verkochten hun waar als zoete broodjes en ze had moeite gehad om de producten van haar lijstje voor een goede prijs te bemachtigen. Op de terugweg passeerde een koopman met veel waar aan zijn paard gebonden, in een volle galop. Mogelijk op weg naar het volgende dorp om daar zijn waar kwijt te kunnen voor een nog betere prijs. Het geluid van het galopperde paard dat voorbij ging, deed Harlequin lichtjes zijn voorbenen van de grond nemen. Hij had er duidelijk zin in en ze gaf hem de sporen voor een galop terug naar huis, gevolgd door een vrolijk gehinnik als of hij zijn ruiter wilde bedanken. De koopman verdween uit haar zicht, maar Harlequin dacht er nog niet over om te stoppen. Met tegenzin gaf hij dan ook gehoor aan het terug nemen van teugels, toen ze langs de weg iets zag liggen. Ze maakte een korte wending waneer ze er in de vaart voorbij gegaan waren. Een enkele laars? Wat vreemd. Ze keek in het rond maar zag niemand. Harlequin werd onrustig, hij wilde verder. Ze draaide rondjes met hem om hem in bedwang te houden en steeg vervolgens af om de vreemde vonst beter te onderzoeken. Het leer was nieuw dat kon je van een afstandje zien en het was nog in goede staat. Ze begreep er niets van. Wie zou in hemelsnaam een nieuwe laars laten liggen? Ze besloot het maar in de zadeltas te stoppen, misschien kwam ze de eigenaar nog tegen. Aan een enkele laars heb je verder niets, maar weg doen kan altijd nog. Ze steeg weer op en zette een drafje in, het was niet ver meer naar Edam dus galoperen had weinig zin, rustig gingen ze door een bocht in de weg en in de verterte doemde een voetganger op die er een eigenaardig loopje op na hield. Ze bekeek de gestalte terwijl ze dichterbij kwam. Zou hij de laars verloren zijn? Het werd al snel duidelijk dat de man gewond was, aangezien hij met onderstuning van een stok liep. Op het moment dat ze de heer zou passeren, bleef ze langzaam naast hem lopen. De man droeg inderdaad maar één laars en de andere was identiek aan de gene die zij vond. Ze glimlachte naar hem en keek even naar zijn geblesseerde voet.

Een goededag, bent u gewond? Kan ik u ergens mee helpen misschien?

Posts : 6

Weer kwam er een ritmisch gedonder vanuit de verte de vreemdeling zijn oor verblijden en opnieuw probeerde hij de tendens van de hoeven van het paard na te doen in zijn eigen loop. Met zijn ene been probeerde hij verwoed de fouten en ritmische onregelmatigheden die het andere been maakten te verbeteren door in een sneller tempo te gaan lopen. Dit zorgde voor een zeer onregelmatige pas die dan ook vast grappig om te zien was. Nadat Brusje eindelijk besloot om deze pas te verlaten had het gedonder van de hoeven hem bijna ingehaald. Even keek hij over zijn schouder en zag daar een lieflijk, prachtig en wonderschoon gezicht met waarachtig krachtige ogen. Hij glimlachte even afwezig en keek toen weer voor zich uit. Zijn rechtervoet begon al een sterke zwelling te creëren en ergens was hij blij dat hij besloten had de laars achter te laten, immers had hij hem nu toch niet aan kunnen hebben en zou het slechts een last zijn. Wel jammer van het geld, dacht hij immers zijn zulke laarzen maar een aankoop die je je maar eens in het jaar kunt veroorloven. Zijn schouders zakten nog dieper en de greep van zijn hand om de stok verzwakte wat en hij zuchtte moeizaam een zucht van gratie toen hij keek naar de afstand die hij nog moest naar het Kasteel. Ook zag hij dat 't Kasteel er veel vriendelijker uit zag nu hij dichterbij stond. Er wapperde een prachtige banier en even hunkerde hij weer naar die oude tijd. Zijn kracht hervonden in de drang naar dat Kasteel te geraken kwam er een sterkere, snellere pas in zijn loop die er ook minder humoristisch uit zag. Hij glimlachte terwijl hij de hete adem van het paard in zijn nek voelde. Zijn hoofd draaiende naar de stem naast hij toonde hij een rij bijna perfecte tanden, al dan niet wit.

Een goededag, bent u gewond? Kan ik u ergens mee helpen misschien?

Hij antwoorde met de blijheid van een melaatse die weer contact heeft met een ander, levend wezen

Neen, ik heb geen wond opgelopen slechts een kneuzing van het gewricht. Beste Vrouwe, ik vroeg mij af welke Graaf en Gravin in dat kasteel woonachtig zijn, zou U mij kunnen verlichten met het antwoord op deze simpele vraag, Vrouwe.

Subject: Re: De komst van een onbekende Bekende. Tue Sep 14, 2010 7:31 am

Langzaam probeerde ze de gang van de heer bij te houden op de rug van haar paard. Ze nam de man in zich op, ze had hem hier nog nooit eerder gezien. De laarzen moesten vast een dure aankoop geweest zijn voor hem, maar dat ze begreep dat de last om de laars mee te dragen niet erg handig was, toen hij de reden uitlegde waarom hij met een stok liep. Ze was tevreden bij de gedachtte dat ze de laars had mee genomen en zou hem er straks mee verblijden. Toen hij haar vroeg wie er in het kasteel woonde lachte ze even.

Dat kan ik u zeker vertellen, heer. Dat is het kasteel van Edam, het is in het bezit van burggraaf Raboude de Ligne en zijn echtgenote Pippa, mijn pleegouders.

Voegde ze er aan toe, ze was trots een deel van dat gezin uit te maken en nam elke gelegenheid aan om het te vermelden.

Maar waarom wilt u dat weten als ik vragen mag? Kent u ze misschien?

Posts : 6

Hij glimlachte weer en keek op naar de Vrouwe naast hem op haar paard. Toen pas zelfs na al die tijd inspecteerde hij haar volledig, ze had prachtige kleding aan en met haar figuur was niets mis. Eerlijk gezegd was deze Vrouwe naast hem op het pad een van de mooiste Dames die hij ooit had gezien, echter toen zijn blik afdwaalde naar haar tengere vingers een prachtige ring, een zilveren ingelegd met diamant. Snel wendde hij zijn blik van haar af en dacht aan de liefde, hoe onvoorspelbaar deze vaak was. Blij zuchtte hij wegens het stilzwijgende gezelschap van deze Vrouwe, deze mooie Vrouwe. Zijn gedachten gingen uit naar het Kasteel en hoopte dat daar zich iemand bevond die bekwaam is met de kunst van het genezen. Ergens in dat grote Kasteel van de Burggravin en Burggraaf zou toch een dokter moeten zijn?
Dat zichzelf voorhoudend hoopte hij op een warm bad en een zacht bed en een kussen met ganzendons. Hij zonk bijna weg in zijn gedachten toen de Vrouwe naast hem een vraag stelde.

Nou, ziet U Vrouwe, mijn voet is gekneusd. Normaliter zou dit geen enkel probleem zijn, echter is dit de tweede keer in enkele dagen dat het mij gebeurt en graag zou ik hebben dat een dokter er naar zou kijken.

Subject: Re: De komst van een onbekende Bekende. Tue Sep 14, 2010 10:25 am

Ze had met de man te doen, hij leek behoorlijk last te hebben van zijn voet. Al probeerde hij het misschien te verbergen. Ze dacht na wat te doen, zou ze hem mee nemen? Wat zou pap en mam daar van vinden? Ze grinnikte even over een gedacht, hoe ironisch ze vond altijd wel iemand op de weg of vonden zij haar? Hoe dan ook ze kon deze man niet aan zijn lot over laten. Ze besloot Harlequin te stoppen en steeg af. Wat onbeleefd van je om hem zo te laten lopen, dacht ze bij zichzelf. Toen ze hoorde hoe hij vertelde dat het de tweede maal in korte tijd was dat hij zijn voet verstuikt had.

Hier, stap maar op mijn paard, ik loop het laatste stukje wel. De burggraaf en bruggravin leven bescheiden er is dan ook geen lijfarts aanwezig, maar ik denk dat de burggravin u wel zal helpen. Mocht het nodig zijn word er een arts gehaald. Gasten worden warm ontvangen en vanaf nu bent u mijn gast.

Zei ze met een wat ondeugende glimlach, terwijl ze haar hand toe stak naar de heer.

Ik heet Linda de Bouvignes en u?

Posts : 6

Terwijl hij steeds meer last van de zwelling begon te krijgen naarmate deze verergerde bleef hij stijfkoppig doorlopen en zou nooit uit eigen beweging stoppen met zijn ferme tred, hoeveel last hij van zijn enkel ook zou krijgen. In de volle overtuiging dat de pijn zo over zou zijn. Door deze koppige mentale houding begon met iedere stap zijn rechter been meer pijn te doen en na een tijdje moest hij bij iedere stap heel voorzichtig door zijn knie gaan om zo veel mogelijk pijn te dempen. Na een paar meters lopen met een knikkende knie besloot hij over te gaan op hinkelen, iets wat beter ging door zijn stok. Echter was het hinkelen veels te vermoeiend en ging hij weer over op zijn eerdere keus, het knikken met de knie.
Even keek hij met een blik vol pijn naar de Vrouwe op het paard naast hem en vermoeid van deze rare vertoning veroorzaakt door zijn eigen koppigheid hoorde hij haar aan.

Ik dank U voor Uw generositeit, Vrouwe.
Mijn naam was ooit Nestor, de Onbekende, Vrouwe.

Subject: Re: De komst van een onbekende Bekende. Tue Sep 14, 2010 1:21 pm

Met meelij keek ze toe hoe hij moeite had te lopen. Wil hij nu wel of niet op het paard? Ze vond dat hij geen keus had en met een vriendelijke doch lichte dwang begeleide ze hem voorzichtig richting Harlequin. Zich aanpassend aan zijn snelheid. Ze keek hem lachend aan en nam de stok uit zijn handen. Nu had hij werkelijk geen keus meer, had hij tegen willen werken.

Die hebt u voorlopig niet nodig, heer Nestor.

Ze vroeg zich af wat hij toch bedoelde met mijn naam was ooit.. Maar ze besloot er niet naar te vragen. Ze moest haar nieuwsgierigheid maar eens in bedwang leren te houden.

Zo in de zadeltas zit trouwens iets wat bij bij die andere hoort neem ik aan. Ik vond het een stukje terug langs de weg. Ik weet niet of u het weet hoor maar laarzen daar hebt u twee van nodig.

Zei ze gekscherend. En nam Harlequin bij de teugels om de laatste honderd meter te lopen.

Posts : 6

Nestor's hart luchtte zich op toen hij haar lach zag en hij glimlachte weer naar haar.
Langzaam zag hij dat ze het paard richting hem dreef en ze stapte af, hij begreep al wat haar bedoeling was en liet zich dan ook gewillig zijn stok afnemen. Even bleef hij staan om weer wat krachten te verzamelen om op de rug van 't paard te klimmen. Na al zijn krachten verzameld te hebben maakte hij met zijn linkerbeen een sprongetje en zette beide handpalmen op de rug van het paard waarna hij zich opduwde en ongemakkelijk een been over de rug van het paard heen zwaaide en de teugels vast pakte. Even keek hij naar Linda beneden hem en glimlachte toen

Dank U, nogmaals, voor Uw generositeit, Vrouwe. Ik ben U wat verschuldigd.
Ook dank ik U voor het meenemen van mijn laars, ze waren redelijk duur voor mijn begrippen en het was slechts mijn dwaasheid en standvastigheid, of toch koppigheid die mij deze fout lieten maken.

Subject: Re: De komst van een onbekende Bekende. Tue Sep 14, 2010 1:58 pm

U moet mij niet bedanken heer, bewaar u dank maar voor Jah.

Toen hij goed en wel zat trok ze aan Harlequins teugels om hem voort te laten gaan. De poort was niet ver meer en ze hoopte dat mam er was. Ze had geen idee hoe ze een verstuikte enkel moest verzorgen. Ze liepen een stukje in stilte, ze wist niet goed wat te zeggen. Ze was nieuwsgierig naar de man, wie was hij? Waar kwam hij vandaan? Even bekroop haar een gevoel van stommiteit, hoe kon ze een Jah's naam zo maar een wild vreemde mee nemen. Je weet helemaal niets van hem! Niet zo lelijk denken Linda, berispte ze zichzelf. Ze besloot hem gewoon te vragen.

Wat brengt u eigenlijk naar de prachtige landerijen van Edam? En was u ergens naar op weg?

Posts : 6

Oh, ik ben slechts een dwalende zwerver, Vrouwe. Niks in het bijzonder brengt mij naar deze plek behalve het toeval.

-----Een Hoop Geklets Later----

De grote poort naderde snel nu Nestor op de rug van het paard zat en Linda met makkelijke rustige tred naast hem liep. Nestor voelde zich veel beter nu zijn enkel rust kreeg en ook de zwelling scheen af te nemen zowel in pijn als in grootte. Hij zuchtte en keek naar Linda en vroeg zich af of ze niet moe was van deze trip. Het was zeker een paar kilometer geweest die ze had moeten lopen en hij was blij met haar hulp zonder haar was hij hier niet nu al geweest and had hij waarschijnlijk buiten moeten slapen, in de koude nacht. Het begon al richting herfst te gaan dit jaar en zijn enkel zou er niet beter op zijn geworden, veel slechter zelfs wist hij. De zwelling zou toenemen tot ongehoorde groottes en hij zou kans hebben zijn voet te verliezen wegens allerlei rare infecties die hij op kon lopen door de kou. Ook was hij niet gekleed op de nachtelijke koude en had hij ook kans op longontsteking en dan was het met zijn lot gedaan. Hij glimlachte nogmaals en dankte Jah voor haar Naastenliefde en Goedhartigheid.

We zijn er bijna.. Vrouwe. Ik zou het laatste stuk zelf kunnen lopen, als U dat belieft, mijn enkel voelt een stuk beter

Subject: Re: De komst van een onbekende Bekende. Tue Sep 14, 2010 2:41 pm

Ze moest lachen, een zwerver ze wist het! Hoe kon het toch dat ze altijd met zwervers thuis kwam! De heer bood aan zelf het laatste stuk te lopen. Met een wat strenge blik keek ze hem aan.

Geen denken aan heer, mijn benen zijn in orde het paard dient slechts als gemak.

Bij de poort aangekomen liet ze Harlequin los en liep naar het wacht huisje om de poort te openen. Ze moest denken aan het verhaal dat pap eens verteld had, dat hij hier een norse poortwachter neer gezet had voor Eduard zijn aanbidsters. En meermaals had hij geroepen er weer een aan te stellen als hij merkte dat de heren zich aandienden voor zijn dochters. Ze had echter nooit een poortwachter gezien hier. Toen de poort open was nam ze Harlequin door de poort en voor de ingang van het kasteel hield ze halt.

Zo, nu mag u eraf. Gaat dat lukken alleen, anders roep ik iemand hoor.

Ze wachte zijn antwoord niet af roepen ging ze sowieso. Iets waarvan ze wist dat haar moeder zo ergerde, maar juist daarom maakte het zo leuk om te doen en ging half in de deur staan en riep door het huis.

PAP, MAM! WE HEBBEN BEZOEK!

Daarna keek ze of de heer hulp nodig had van Harlequin zijn rug te geraken.

Posts : 144 Woonplaats : Leiden

Het was een prachtige dag en Laila was druk bezig geweest in de keuken. Vandaag had ze besloten zoete broodjes te bakken voor een maaltijd en als toetje een heerlijke vruchten taart.

Ze had de hele dag nog niemand gezien en het verbaasde haar dat het zo rustig was.
Toen ze de taart in handen de trap naar buiten afdaalde om de buiten ingang van de voorraadkelder te nemen gebeurde er iets waardoor ze haast opnieuw had moeten beginnen met de taart.

PAP, MAM! WE HEBBEN BEZOEK!

Laila maakte een geschrokken sprong en ving de taart ternauwernood op. De schreeuw was van opzij het kasteel gekomen, juist om de hoek van de achteruitgang van de keuken.
Een kwaaie frons verscheen tussen haar wenkbrauwen en ze trippelde ze trap naar de keuken af.
Dan stoof ze de hoek om. Ondanks dat ze geschrokken was was ze ook zeer nieuwsgierig. En ze zou haar zuster eens goed van repliek geven zo te schreeuwen.

Ongemerkt had ze deze gewoonte overgenomen van haar moeder en ook zij zette mensen op hun plaats wanneer ze hun stem verheven hadden.

Ze verzachtte haar blik echter wel. Haar zus was haar zeer dierbaar en ze zou niet zo maar tegen haar uitvallen. Toen ze echter de hoek om ging en de vreemdeling zag staan kwam haar bezorgde frons weer terug. Wat op haar hoede liep ze op het stel af en ze glimlachte zuinig naar Linda.

Zeg lieverd... heb jij enig idee hoe lang het kost om een vruchten taart te bakken? En hoe snel zo iets verpest is omdat hij op de grond valt?

Een ondeugende grijns gleed over haar gezicht.

Niet zo schreeuwen hoor, ik schrok me een hoedje.

Dan richtte ze zich tot de heer die een eindje van haar zuster af stond en ze deed een paar stappen nader. Naast Harlequin bleef ze staan en ze streelde zijn fluweel zachte neus.

Haar glimlach werd warmer en ze knikte naar de man.

Goeden dag. Het spijt me voor mijn opkomen. Ik was juist bezig een taart naar de opslag te verplaatsen toen mijn zuster zo schreeuwde... dit terwijl ze heus wel weet.. Ze keek om naar haar zus met een grijns op haar gezicht en niets van boosheid. dat we dat hier zo min mogelijk proberen te doen.

Ze keek de heer weer aan en legde haar hoofd wat scheef toen ze hem opnam. Hij maakte een vreemd voorkomen op slechts één laars.
Niettemin bleef ze hartelijk en ze maakte een reverence. Het zag er vast vreemd uit, zo met een taart in haar handen, haar gezicht en haren vol met meel en in plaats van een nette rok met keurslijf een wijde blouse en broek. (die overigens nu eens van haarzelf was. Nadat ze zo vaak een broek had geleend van haar broer, gevraagd of ongevraagd, had ze maar eens haar eigen laten maken.)

Mijn naam is Laila Catherine. Welkom op Edam.