De bosrit.

Subject: De bosrit. Tue May 11, 2010 2:23 am

Het zonnetje begon al laag te staan, de dag was bijna om. Een rit in het schemer uur was ook niet verkeerd. Ze wist dat Eduard altijd ging jagen waneer hij zijn gedachten de vrijheid wilde geven. Ze was al eens van plan om zijn voorbeeld eens te volgen en vandaag was een uitgelezen kans daarvoor. Nu Anne er was, was ze vast van plan iets lekkers op tafel te toveren. In de hal pakte ze een handboog en koker pijlen. Ze had behalve een heft om zich te verdedigen, waneer ze alleen reisde nog nooit zoiets dergelijks ter hand genomen. Ze bestudeerde het even en haalde de beelden voor zich hoe men het wapen gebruikte. Moeilijk kon het niet zijn. Ze hing de koker en de handboog om haar schouder en liep naar buiten, waar Harlequin nog op het gazon op haar stond te wachten. Ze beklom zijn kale rug, klopte even zacht op zijn hals en gaf hem de sporen. In volle galop reed ze zonder zadel richting de bossen en weides van Edam, met achter zich aan vosje, die vrolijk mee rende op haar korte pootjes. Lange tijd had ze niet meer zonder het zadel gereden, de aanvaring met de zware eikenhouten poort van Burgraaf Colonel had ze nog wel een tijdje gevoeld aan haar zit vlak. Maar het bloed kroop waar het niet gaan kon. Het gevoel van de kale paarde rug was fijner dan een hard leren zadel. Ze voelde de wind door haar lange lokken waaien. Een moment deed ze haar ogen dicht en snoof de avondlucht op, om ze daarna snel weer te openen voor ze geen tijd had om zich te corrigeren mocht dat nodig zijn. Ze voelde zich een met Harlequin. Ze begon te begrijpen waarom Eduard het zo heerlijk vind om rond deze uren op pad te gaan. De wereld leek er nu niet toe te doen, vogels zochten hun nest op en hun gezang in van de dag stierf langzaam uit. Om hun keeltjes te sparen voor de vroege ochtend, en dan de vrolijke klanken van het geluid dat zij voort brachten ten gehore te brengen aan de wereld. Midden in het bos vertraagde ze de pas van Harlequin, stapvoets ging ze verder en keek het bos in op zoek naar wat wild vlees. Het intensief opnemen van de omgeving, hield haar in haar greep dat ze de rest van haar wereld even vergat en volledig op ging in haar bezigheid.

Posts : 144 Woonplaats : Leiden

Niet in staat een grinnik te onderdrukken merkt Laila dat ze achter Anne aanliep. Voor haar zag ze hoe ze richting de stallen liep.

Laila vult haar longen met frisse lucht, eindelijk zou ze Bandiet weer zien. Het was vreselijk lang geleden geweest.

Laila liep langzaam richting de stallen, de geur van vijgen, vers hooi, opgeschud stro en paarden zweet dreef haar tegemoet. Laila glimlachte breed, deze geur verruilde ze voor niets liever. Behalve dan misschien voor verse grond, groen en paarden lucht. Als het maar een combinatie was!

Bij de stallen aangekomen negeerde ze de wantrouwige blik van de staljongen die haar geholpen had om Eduard naar binnen te dragen. Ze wist dat hij ook wist dat ze rust moest houden. Langzaam liep Laila naar de box van Bandiet. Nog voor ze maar hoofd om de hoek gestoken had en hem begroet had, stak de woest stampende hengst haar zijn neus toe. Zijn oren lagen plat op zijn hals. Even brieste hij en gaf zijn tanden bloot alsof hij haar wilde happen.

Zeg knul, dacht je soms dat ik voor mijn plezier binnen lag?!

Nukkig stak Laila haar armen in haar zijde en keek de hengst uitdagend aan.
Deze keek zo mogelijk nog bozer. En even moet Laila op haar lip bijten om niet in lachen uit te barsten.

Het spijt me jongen, ik weet dat je net zo lief niet alleen bent dan ik. Is het weer goed nu?
Langzaam stak Laila haar hand uit en lachend voelde ze hoe Bandiet er briesend zijn neus in stak. Ze wist zo goed hoe hij was. Net als zij, net als zijn vader. Het paard van haar vader. Koppig, eigenwijs, nukkig maar hondstrouw. Uit de leren buidel aan haar riem haalde ze een appel die ze onderweg naar buiten meegenomen had. Ze hield hem voor zijn neus. Hij hield haar altijd voor de gek, en zij hem.

Van een haak naast zijn stal haalde Laila een van touw gevlochten halster en ze ging over de deur van de stal hangen.
Wat dacht je er van Diet? Ga je mee wandelen? Na al die tijd dat ik hier ben, ben ik nog niet op het landgoed geweest en het schijnt hier echt prachtig te zijn.

Wanneer Bandiet zijn neus tussen haar hals en vlecht steekt en haar nek nat sproeit doet Laila lachend het halster bij hem om. Ze gooit de staldeur los en haalt vluchtig een borstel over zijn pels, enkel om even te voelen hoe het was. Dan loopt de ze stal uit en kijkt in de grote deur even om om te zien of haar ros haar volgt. Ze ziet hoe hij zijn hoofd om de stal gestoken heeft met zijn oren fier omhoog. Nieuwsgierig, dat wist ze zeker.

Met een korte beweging van haar hoofd en een vrolijke lach lokt ze hem over de drempel. Ze draait zich om en stapt de zon in. Het is echt een prachtige middag. Achter haar hoort ze hoe de stap van Bandiet dichterbij kwam en toen gestaag op hetzelfde tempo door bleef gaan. Ze wist dat hij achter haar liep, dan voelt ze voorzichtige lippen aan haar hand kriebelen, op onderzoek naar appels. Laila kroelt het dier in zijn maan top en slaat dan het pad tussen de stal en de tuinen in, naar de uitgestrekte landerijen.

Met een kort teken geeft ze aan dat de dribbelende en ongeduldige Bandiet wat afstand mag nemen en ze kijkt lachend toe hoe het dier met woeste bokkensprongen er vandoor stuift. Hij galoppeert enkele meters van haar af en stopt dan hinnikend om te zien hoe ver ze van hem verwijderd is. Laila fluit hem terug en wanneer hij weer naast haar loopt laat ze hem weer vele meters galopperen om hem dan weer terug te roepen. Van dit soort momentjes kon ze altijd zeer genieten. Ze kon haar gedachten leeg maken van onbelangrijke dingen en nadenken over wat van belang was. Ze kon gemakkelijk dingen verwerken.

Er waren zo veel dingen die ze moest overdenken en verwerken...

Subject: Re: De bosrit. Thu May 13, 2010 5:31 am

Niet goed wetend waar ze op moest letten bij het zoeken naar wild, duurde het enige tijd voor ze iets in haar visier kreeg. In de verte stond een reehinde te grazen van het jonge gras. Ze bewonderde de het dier, die voorzichtige gracieuze stappen zette om een nog beter stukje gras te vinden. Haar ogen gaan langs de ranke lijnen van het atletische lichaam, terwijl ze in een straaltje licht stapte die de zon in de laatste uren van de dag nog door het bos heen kon persen. Ze glimlachte om de grappige witte spiegel. De roodbruine kleur van de vacht is een lust voor het oog. Haar obsessie voor het dier, werd ruw verstoord door een bonte specht die het nodig vond om een boom te mishandelen. Ze glimlachte om de prachtige kleuren pracht van de specht. Haar ogen dwaalden weer naar de plek waar ze de ree had gezien. Ze was weg, niet dat ze het had kunnen verwonden met een schot uit haar boog, daar vond ze het dier veel te prachtig voor. En hoe had ze het moeten vervoeren had ze het gekunt de ree was waarschijnlijk nog zwaarder dan zij. Ze besloot haar aandacht op wat kleiner wild te richten. En gaf Harlequin de sporen om verder te stappen. Wellicht kwam er iets interessants voorbij. En zo niet, ze had in iedergeval plezier genoeg met het aanschouwen van de geheimen van het bos.

Posts : 144 Woonplaats : Leiden

Terwijl de laatste stralen zonlicht laag door de bomen schenen was Laila even in het gras gaan zitten. Haar rug liet ze rusten tegen een brede boomstam en haar laarzen had ze af gelegd. De zacht wiegende grashalmen streelden haar voetzolen en er zong een vogel op de achtergrond. Waarschijnlijk een Leeuwerik, dacht Laila bij haarzelf.

Bandiet stond een stukje verder op te grazen. Met zijn zachte, atletische lippen plukte hij de pollen gras bij elkaar en hij kauwde er traag op. Laila keek vertedert toe, hij was echt haar hart en ziel.

Laila sloot voldaan haar ogen. Een streep warm zonlicht viel op haar gezicht en langzaam doezelde ze in. Ze zakte weg in een droom. Een die anders was dan elke andere droom die ze gehad had de laatste tijd....

Laila opende haar ogen en ze lag op een wijds veld. Een prachtige gestrekte weide vol met paardenbloemen. Het moest later in het jaar zijn want de bloemen waren uitgebloeid en er vlogen pluizen door de lucht en de bladeren aan de bomen begonnen verkleurde bladeren te krijgen. De zon stond laag en zijn stralen warmden haar ledematen.

Langzaam kwam Laila overeind en ze keek om zich heen. In de verte kwam een schaduw over de heuvel heen gereden op een groot.. zwart.. paard.
Laila haar hart maakte een gigantische sprong en ze begon te rennen. Haar ogen hield ze gericht op de schaduw. Even keek ze voor haar voeten zodat ze niet zo struikelen. Toen ze op keek werd ze bleek van schrik. Waar was hij? Het moest haar vader wel zijn geweest.

Wanhopig begon Laila te rennen, als maar rennen tot ze struikelde. Met een harde smak viel ze op de grond en ze voelde hoe de naar metaal smakende vloeistof haar mond vulde. In paniek opende ze haar ogen en ze was terug op de trappen van de kathedraal enkel lagen daar niet het meisje, de hochmeister en alle onschuldigen maar haar vader.. moeder en zus..

Met een gil ontwaakte Laila uit haar dromen en ze sloeg haar armen om haar heen. Het was gaan schemeren en het koelde flink af. Laila legde haar hoofd in haar handen en keek toen op. Bandiet stond in de slaapstand. Zachtjes brieste hij.

Laila rekte haar eigen kreunend uit. Haar ledematen waren stijf geworden en het deed haar geen goed. Zachtjes floot ze naar Bandiet en hij spitste zijn oren. Langzaam sjokte hij naar haar toe en ze sloeg haar arm om zijn hals. Met een beetje hulp van haar hengst stond ze in een mum van tijd weer op haar benen.

Laten we maar weer terug naar huis gaan! Denk je niet?

Laila draaide in het rond. Waar.. moest ze heen?? Diep ik gedachten verzonken was ze het bos in gelopen en ze had niet opgelet waar ze heen gelopen was. Vlug wenkte ze Bandiet aan haar zijde en ze koos een pad.

Op hoop van zegen boef.

Subject: Re: De bosrit. Thu Jun 03, 2010 9:42 am

Uiteindelijk kwam ze bij een meertje aan, van een afstandje keek ze naar het rustige water dat bedekt was met kroos. Met een glimlach keek ze naar de kwetterende eenden die druk in de weer waren hun veren kleed te poetsen. Ze werd uit haar gedachten gehaald eend! We kunnen eend gaan eten.. Geruisloos gleed ze van de rug van Harlequin en nam de boog van haar rug en trok een pijl achter haar rug langs uit de koker. Plaatste de pijl aan de de pees en spande voorzichtig de boog op. Op hoop van zegen dacht ze. En zocht een doelwit in haar visier. Een woerd aan de waterkant wekte haar interesse. Lang twijfelde of ze de juiste inschatting maakte in afstand. Vervolgens liet ze de boog los, maar tot haar verbazing viel de pijl doods voor haar op de grond. Dat is nog moeilijker als ik dacht. Gelukkig was Eduard er niet om haar faliekant uit te lachen. Ze nam een nieuwe pijl en deed de zelfde handelingen. De woerd was in een slaapstand gegaan, door zijn kop achter zijn vleugels te leggen. Een mooi doelwit zo. Met een gespannen boog stond ze gericht op de woerd, haar tong ging uit haar mond dit keer moest het lukken..

Posts : 144 Woonplaats : Leiden

Lange tijd liep Laila naast Bandiet. Het dier leek er genoeg van te hebben en hij dribbelde zenuwachtig naast heen en weer. Kalmerend legde ze haar hand op hals. Laila haar gezicht vertrok af en toe maar gelukkig voelde haar ribben iets beter. Met een stoot van zijn neus in haar rug liet haar paard het weten dat het hem te langzaam ging. Laila onderdrukte een grinnikt en legde haar hand op zijn rug.

Wanneer je niet zo groot zou zijn, dan zou ik op kunnen stijgen.

Een beetje aarzelend gebaart ze Bandiet dat hij moet gaan liggen. Zonder leidsels en zadel vond ze het altijd wat gevaarlijk om hem te bestijgen. Hij kon nog wel eens vrolijk zijn of schrikken, dat had ze al eerder gezien. Echter kon ze niet zo lang meer lopen en haar voeten deden pijn.

Voorzichtig liet ze zich op zijn rug glijden en ze bewoog soepel mee wanneer het paard weer opstond. Tot haar verbazing wachtte het dier gewillig tot ze aangaf dat hij mocht lopen in plaats van zelf weg te stappen.
Licht drukte ze haar kuiten in zijn flanken en langzaam gingen ze voort.

Laila genoot van de rit en vertrouwde er op dat het goed zou komen. Bandiet voelde aan wat er aan de hand was en deed voorzichtig met haar.

Ze keek om zich heen en nam de omgeving in haar op. Had ze al zo lang gelopen?! Nee toch.. Er kwam haar ook weinig bekend voor moest ze toegeven.

Laila haar arm hing naast haar lichaam en haar rechter hand streelde de manen van Bandiet onafgebroken.

Na aanzienlijke tijd word het bos iets minder dicht en Laila komt aan de rand van een open plek. Op het eerste gezicht lijkt er niets raars op een..
Laila maar mond zakt open van verbazing wanneer ze ineens Harlequin in slaapstand ziet staan en een hevig geconcentreerde Linda op zijn rug ziet zitten. Geamuseerd kijkt Laila toe hoe Linda een pijl op haar boog spant en minuten lang blijft zitten.

Laila haar mondhoeken gaan steeds verder omhoog naarmate de tijd verstrijkt en haast moet ze lachen maar ze houd zich in.
Wanneer zelfs de tong van Linda zijn weg tussen haar lippen door vind drukt Laila zachtjes haar kuiten tegen Bandiet zijn flanken en ze nadert wat dichter.

Zo stil mogelijk tot ze op ongeveer 8 schreden afstand staan. Nog altijd heeft Linda haar niet in de gaten. Onder haar voelt ze hoe Bandiet zijn spieren spant. Hij vind het maar niets dat ze zo stil moeten zijn. Luid brieste hij waarbij Laila een regen van schuimvlokken in de richting van haar zus en haar paard ziet vliegen.

Een enkele proest ontsnapt tussen haar lippen door en vlug slaat ze haar hand voor haar mond.

Bijt je tong er niet af he!

Subject: Re: De bosrit. Fri Jun 04, 2010 2:11 am

In uiterste concentratie heeft ze de pijl op de woerd gericht. Ze merkt niet dat haar zus zich bij haar gevoegd had. Ze merkte totaal niet wat er verder op haar heen gebeurde. Alleen zij, haar pijl en boog en het doelwit waren in haar gedachten. Juist toen ze het verlossende schot wilde leveren, schrikt ze zich lam door de briezende Bandiet. In haar reactie laat pees los en de pijl schiet waarrempel weg. Maar in haar schrik reactie had ze de pijl naar boven gericht en ging in een grote boog richting het meertje. Vol verbazing keek ze de baan die de pijl aflegde richting het meer. Ze keek om naar Laila, met een blik van zag je dat? Terwijl ze haar blik op Laila had zag ze niet waar de pijl ging landen. Opeens hoorden ze een hoop eende gesnater en opvliegende eenden. Ze keek terug naar het meertje, zag ze daar nu een eend met een pijl in de bast drijven? Ze kon het niet geloven. Anthousiast riep ze door het bos waardoor alle vogels rond om hen uit de bomen opvlogen van hun verstoorde rust.

Laila, Laila kijk ik heb er een geraakt!

In haar anthousiatsme vergat ze dat het beestje in het water lag. Maar Vosje wist instinktief gelijk wat te doen, ze sprinte naar water en zwom op de eend af. En bracht hem netjes aan de kant. Linda kon haar geluk niet op. Wat een geluks treffer!